Urodziłem się 12 lutego 1970 r. w Brzozówce na terenie obecnej Białorusi. Młodość spędziłem w Biskupcu Pomorskim, a w 1985 r. przyjechałem na polskie Wybrzeże do szkoły. Od tego czasu mieszkam w Trójmieście, gdzie ukończyłem szkołę średnią i studia.

W ramach edukacji najważniejsze dla mnie było, by zdobyć maturę i skończyć studia - i to w trybie dziennym. Od początku wiedziałem, że chcę być trenerem. To była moja pasja. Już w szkole podstawowej, gdy nauczyciel nie mógł przyjść na zajęcia z wychowania fizycznego, ja je prowadziłem. Na studiach również prowadziłem zajęcia dla swojego rocznika oraz drużynę uczelni na turniejach. W tej roli czułem się bardzo dobrze i wierzyłem, że sprawdzę się w niej również na poziomie profesjonalnym.

Grając w Polonii Gdańsk, trenowałem jednocześnie zespoły juniorskie. Po przyjściu do Amiki w wieku 29 lat otrzymałem szansę poprowadzenia drużyny rezerw. Miałem dużo szczęścia, bo na każdym etapie trafiałem na mądrych i życzliwych ludzi, o których zawsze będę pamiętał.

Przygodę z piłką rozpocząłem w szkolnym klubie sportowym OSSA w Biskupcu Pomorskim pod okiem nauczyciela-trenera Longina Grzyba. Zawsze najbliżej mi było do pozycji bramkarza, ale w szkole podstawowej i reprezentacji szkoły średniej występowałem w ataku (dziś w drużynach oldbojów również występuję jako napastnik). Do Trójmiasta wybrałem się sam mając 15 lat. Byłem zawodnikiem Bałtyku Gdynia i Polonii Gdańsk, a w 1996 r. wyjechałem do Amiki Wronki, która od roku grała już w ekstraklasie. Miałem również propozycję z Wisły Płock, która jednak spadła z ekstraklasy, a Hubert Kostka, który widział mnie w Płocku, odszedł z klubu.

Czy mogłem osiągnąć więcej jako piłkarz? Być może. Zagrałem jednak w ekstraklasie, finale Pucharu Polski, Superpucharze oraz pucharach europejskich. Niewiele jest trenerów pracujących z klubami ekstraklasy, którzy mieli okazję grać na tym szczeblu. Jako zawodnik osiągnąłem sporo, choć na pewno nie tyle, ile bym chciał.